Nieuws van Mauritius!
Phoenix (de lokale Heineken) en bananenchips staan op tafel. Pittige dag vandaag. Helaas twee koks
moeten ontslaan, de dames hadden 3 kg kipfilet en worstjes gestolen uit de keuken. Ze stonden op het punt
om met de buit naar huis te gaan. Maar ze zagen dat de security een grote controle deed (dag en nacht is
er een security team van acht man aanwezig, dat al het in- en uitgaande personeel controleert op diefstal).
Het eten hebben ze toen gedumpt in de prullenbak van de kleedkamer. Een schoonmaker heeft het
gevonden. En de tijdrovende klus van camerabeelden terug kijken kon beginnen. 30 beveiligingscamera's
zijn er in totaal, waarvan ik 14 in eigen beheer heb.
Het is gecompliceerd. Natuurlijk, ik vind het vreselijk dat er zo veel gestolen wordt. Maar ik weet ook dat de
lonen verschrikkelijk laag zijn en dat het misschien wel een manier is om eten op tafel te krijgen... Het is de
andere kant van het mooie Mauritius!
Waar waren we gebleven: alweer meer dan een jaar vertoeven we op Mauritius
met ons gezin. De tijd vliegt en we hebben het erg naar onze zin.
Een van de mooiste momenten was de aankomst van Sep en Ag op het vliegveld.
Sep zittend bovenop de koffers, terwijl Ag de koffer trolley voortduwt.
Prachtig, want wat hadden we elkaar lang niet gezien... Ik was twee maanden
eerder in m'n eentje vertrokken. Zodat ik mij kon richten op mijn nieuwe baan,
de boel een beetje verkennen en een huis zoeken. We reden links naar "huis".
Ik was erg benieuwd naar wat ze zouden vinden van ons nieuwe thuis.
Maar ... what's not to like: groot huis met zwembad, een riante tuin met mango en
kokosbomen erin. Dat hadden we in Warten niet!
De eerste periode was soms zwaar. Ik werke toen nog samen met de executive chef en onze dagen waren
lang (van 8 tot 22), zes soms zelfs zeven dagen per week. Ag was zwanger en Sep moest veel vermaakt
worden. En een sociaal leven moest worden opgebouwd. Maar toch vloog te tijd voorbij. Mijn baan was
super en werd nog beter toen ik chef werd.
Het Mauritiaanse expat leven moest wel even wennen. Een schoonmaker, iemand voor het zwembad, een
tuinman en een handyman. Als er drie man personeel thuis aanwezig waren ontvluchtte Ag het huis, op
naar het strand.
De tuinman heeft Ag "per ongeluk" ontslagen, taalbarrière, hij leverde plotseling zijn sleutels in en we
hebben hem niet weer gezien. Ook de schoonmaakster was bijzonder, ze sprong steeds aan de kant als we
er aan kwamen. Te bescheiden, te beleefd willen zijn oid. Ik had haar aangenomen om haar goeie Engels
(volgens de tuinman) maar veel meer dan "Yes Sir" en "No madame" kwam er niet uit. Nu hebben we
Steve, die het zwembad en de tuin doet. Een coole gast die voor Mauritiaanse begrippen hard werkt én hij
belt af als hij niet komt! De nanny, Priscille, werkt 5 dagen in de week voor ons en is super lief voor Sep en
Maas. Ze was in het begin ook zo ontzettend bescheiden en beleefd maar na een halfjaar begint ze te
ontspannen en lukt het haar om Ag niet "Madam" te noemen... Laat het duidelijk zijn dat we alles zelf ook
kunnen maar we vergroten de werkgelegenheid door lokale mensen aan het werk te hebben. Ja, we zijn rijk
hier, als je ons vergelijkt met de gemiddelde Mauritiaan. Een kok verdient 10.000 roepies dat is ongeveer
250 euro per maand, de afwassers ongeveer 150! Het is bizar dat ze er van kunnen rondkomen. Maar
volgens mij zijn de meesten zeker gelukkig, ze hoeven niet een groot huis, een iPhone of verre reizen te
maken! Een palmboom, om in de schaduw te zitten met je Phoenix biertje op zondag en samenzijn met de
héle familie is genoeg.
We betalen Steve en Priscille voor Mauritiaanse begrippen misschien veel, maar goed, ik hoef op mijn enige
vrije dag niet het gras te maaien en het zwembad schoon te maken, dat scheelt weer.
Cheers!
Geert-Jan
11
