Drum- & Lyraselection ‘Warga’
Wat hoor ik daar? Is het onweer? Zijn ze aan het
heien? Nee… het is de drumband!
Citaat Robert Amvlam
De drumband, of volledig uitgeschreven Drum- &
Lyraselection ‘Warga’, is op 1 december definitief
opgeheven. Dit nadat we 5 jaar een slapende club zijn
geweest, wachtend op initiatief met aanwas van
jeugdleden. Helaas, het heeft niet zo mogen zijn.
In mei hebben we een boottocht gemaakt vanuit
Joure, daarna zijn we met de bus van Paulusma
afgezet bij de Wartenster waar we video-opnames en
foto’s op het grote scherm gezien hebben. Hierna nog
een optreden van kabouter Plop, de act waarmee we
kennis maakten met Dick tijdens het studieweekend.
En daarna heerlijk gegeten.
“We”, dat zijn de leden die meegedaan hebben met
het Wereld Muziek Concours in Kerkrade, 2009. Niet
iedereen kon aanwezig zijn, maar een groot deel
gelukkig wel. Hoe kon het zover komen?
In 2011 zijn we een slapende club geworden. In 2009
zijn een aantal leden gestopt, er waren niet zoveel
jeugdleden (meer) en degene die er nog waren
besloten te stoppen. Dit zou betekenen dat we nog
een klein clubje zouden blijven, waarbij bepaalde
instrumenten niet meer bespeeld werden, oftewel,
optreden, dat zat er eigenlijk niet meer in. En dat
optreden, dat was toch altijd wel de kers op de taart.
Want we hebben heel wat kilometers gemaakt. In
2009, 2005 en 2001 mochten we meedoen aan het
Wereld Muziek Concours in Kerkrade. Zonder de
prima prestaties in 2005 en 2009 tekort te doen, in
2001, de eerste keer, dat was een magisch optreden
door het nummer Highland Cathedral, waarbij Clif,
doedelzakspeler van de Graham Lowlanders
meespeelde, kippenvel. Hier hadden we eerste
kunnen worden, maar goed, je loopt voor het eerst in
een groot stadion, een jurylid loopt als een aasgier
om de groep heen, er worden wel eens een paar
kleine foutjes gemaakt wat de totaalscore ietsiepietsie
naar beneden haalt. Maar als je jezelf vice-
wereldkampioen mag noemen, er zijn weinigen die
ons dat na kunnen zeggen.
Mede door zulke optredens heb je ook de
mogelijkheid om over de grens te kunnen/mogen
optreden. We zijn in België geweest, Herve, een
aantal maal in Blankenberge en een kort weekend in
een voorstad van Parijs, Vitre sur Seine. In Nederland
bij het fruitcorso in Tiel, bloemencorso Lisse, een
corso in Sint Jansklooster.
Behalve de optredens en het repeteren op de
dinsdagavond in het café was er vanuit de KNFM ook
de verplichting om één keer in de vier jaar naar een
concours te gaan. Om te laten zien dat je de muziek
en het lopen beheerst. Zodat je in je divisie mag
blijven spelen. Of, zoals wij het deden, zo goed
presteerden dat we een divisie hoger mochten spelen.
En als je het erg goed deed, mee mocht doen aan het
Nederlands Kampioenschap in Barneveld.
Daar zijn we in 1996 en 2000 geweest, in 2000
werden we Nederlands Kampioen, ons ticket voor de
eerste keer naar het WMC in 2001.
De concoursen zijn ook memorabel. In 1992 naar
Oldenzaal, in 1999 naar Hoogwoud (waar de nazit zo
gezellig was dat er waarschijnlijk nog steeds over
gesproken wordt). Ons concours in Breda was niet
zo’n succes, het gevoel dat je prima hebt gepresteerd,
maar een bar slechte score krijgt. Daar kunnen we nu
wel om lachen, als je er aan terugdenkt. Onze
voorzitter Robbie die een jurylid bijna in de haren
vloog, wij in collectieve verontwaardiging met een
klap op de linker-poot afmarcheren, zo de bus weer
in. Linker-poot. Ik begin toch teksten van Tamme
over te nemen lees ik nu.
Dan moet er natuurlijk geld in het laatje komen.
Instrumenten, uniformen, het kost allemaal geld. Dus
we hebben de optredens, Koninginnedag in
Beetsterzwaag, de intocht van Sint Piter in Grou, de
sinterklazen in Leeuwarden, de avondvierdaagse in
Leeuwarden en Eastermar.
Wil je echt een goede band zijn, dan moet je ook
oefenen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat dit
waarschijnlijk niet al te vaak gedaan werd. Wel in het
begin om het nummer onder de knie te krijgen, maar
daarna alleen tijdens de repetitieavonden. Daar ga je
de oorlog niet mee winnen, dus in de winterperiodes
hebben we veel gymzalen gezien, de Twine in Grou,
later de Harnehal in Tzummarum. En nadat we ooit
een studieweekend gehouden hebben, werd dat een
jaarlijkse traditie. De “kralentocht” die we bij één van
de kampeerboerderijen gedaan hebben is niet echt
een klassieker geworden, ik zie Jacob nog tot op het
bot verkleumd bij de kachel zitten…
Naast het “droog” lopen op het veld, dus zonder
instrument, de nadruk op het rechtop lopen, figuren
lopen en het lopen mét instrument zorgde de
studieweekendcommissie voor ons natje en droogje.
En ’s avonds met een drankje erbij (van al dat lopen
krijg je dorst) waren er de “acts”. Zo werd er
geplaybackt als de Spice Girls, kwam kabouter Plop,
Sugar Lee Hooper en André van Duin voorbij. Stonden
Wytze en Bas te “jump-stylen”. Heb ik een keer
opgetreden als goochelaar, waarbij de “spontaan
ontbrandende krant” zoveel hitte veroorzaakte dat het
brandalarm afging en de eigenaar verschrikt in
pyjama naar binnen kwam rennen. Gelukkig had de
studieweekendcommissie die middag net alle
instructies doorgelezen, dus ik hoefde niet de
benzinekosten van een brandweerauto te betalen.
Als je het zo terugleest besef je pas hoeveel tijd er in
“je hobby” is gaan zitten. Maar niet alleen jouw tijd,
ook van de andere spelende leden, hun partners,
werkgever(s), een studieweekendcommissie, het
(sub)-bestuur dat moet vergaderen, de
bandmanagers die het veld uitzetten, de
kledingcommissie die zorgt dat de pakken gestoomd
worden, maar ook de instructie die een show
voorbereidt, de muziek uitkiest, deze bewerkt.
8
