Irma: “Nou en bij de derde eenakter “”Memmen by it
stek”” had postbode Symen een héél andere
voorstelling voor de ogen, of niet Symen?”
Symen: “Ja, nou, ja, nee, ik had welris van het woord
memmen hoord, maar dan van een hele andere soort.
Ik wist niet dat dat Fries voor moeders is.”
Irma: “Ik neem mijn natteharengeslapen pruik af voor
Wietske Velde, want ik vind het van enorme en grote
klasse dat zij dit met de eigen handen geschreven
heeft!”
Ingrid: “En allemaal skrikkelijk goeie vrouwelijke
actrises!”
Irma: “Actrises is al vrouwelijk!"
Ingrid: “Dat zeg ik toch!”
Symen: “Rustig meiskes, rustig! Ik heb ’s avonds na
afloop in De Bidlur, in de wandelgangen naar buiten
gehoord dat Wietske haar stuk door het Stuft
selecteerd is!”
Irma: “Wat is dat dan Stuft, een soort luier somses?”
Symen: “Nee, och nee, dat is helegaar niet een luier!”
Irma: “Watdandan?
Symen: “Ja nou, ja nou dat weet ik ook niet helendal
preciesexact, maar het is zoiets als de uitreiking van
de Oscars, maar dan voor Friesland.
Ingrid: “Nee, nee postbode Symen, Stuft betekent:
Stichting útjouwerij Frysk Toaniel, daarom!”
Symen: “Doe der maar lux!”
Irma: “Altijd beter weten hè? Edoch, wij hebben het
ontiegelijk naar de zin gehad bij jullie in het dorrep, in
Wergea en hopen ooit te eniger tijd bij jullie terug te
komen.”
Ingrid: “Dit kunnen wij beamen en bevestigen hè
Symen?
Symen: “Ja hoor! Ik moet nog wel eventjes aan de
inwoners van Wergea en Ommelanden kwijt dat mijn
verkering met nicht Wendelien op niets uitwandeld is.
Zij wilde bij mij in bed slapen, maar ik kon het niet
over mijn hart verkrijgen dat mijn moekie dan alleen
zou moeten slapen.”
Allen: “Hooooooooiiiiiiii!”
De Verandering
Jarenlang draaide onze praktijk in een vaste samenstelling. Wellicht met een uniek concept. Vier dierenartsen
samen met hun meewerkende partners. In een paar jaar tijd is er enorm veel veranderd. Jonge collegae
deden hun intrede, de praktijk is de hele dag open en vanaf oktober heeft Sabine naast Janet haar intrede
gedaan als assistente. Parttime werken wordt normaal en de digitalisering heeft een vlucht genomen. Nieuwe
apparatuur maakt ons het werken makkelijker en doet de dienstverlening verbeteren. Dit allemaal om jouw
dier beter te maken of gezond te houden.
Nu staat er opnieuw een grote verandering voor de deur. Na het vertrek van onze ‘nestor’ en zijn vrouw drie
jaar geleden, gaan Eric en Ingrid Havik onze maatschap per februari 2018 verlaten. Dat is bepaald niet uit
weelde, gezondheidsredenen vormen helaas de aanleiding daartoe. Opgeven staat meestal niet in het
vocabulaire van een veterinair. Maar als steeds vaker ‘de wâl it skip keart’, moet het verstand zegevieren.
Net als ik is Eric het afgelopen jaar al wat minder gaan werken, maar het biedt hem te weinig soelaas.
Eric en Ingrid kwamen na een periode in Canada en vervolgens in Groningen te hebben gewerkt in 1992 naar
Grou toe. Net als Lia en ik woonden ze eerst een paar jaar in de praktijk: het kantoor was woonkamer en de
huidige OK de slaapkamer. Later settelden ze zich op De Tichtset in Grou. Jarenlang waren Eric en ik de vaste
aanspreekpunten op het spreekuur; net zoals Ingrid met de andere partners bij de balie. Na vijfentwintig jaar
samenwerken vorm je een hecht team. Je kent elkaars sterke en minder sterke punten en je vult elkaar
daarin juist prima aan. Het is bekend met welke handeling, cliënt of wat voor dier de één meer en de ander
minder affiniteit heeft en dat vang je van elkaar op. Bij operaties konden Eric en ik elkaar blindelings
vertrouwen. Er was een vaste verdeling van taken en handelingen en het voelde apart als we ineens van
plaats aan de operatietafel wisselden. Opvallend was vooral als één van ons even geen oplossing zag bij een
moeilijke patiënt, de ander ineens met een nieuwe invalshoek op de proppen kwam, zodat we weer verder
konden. Nooit onenigheid? Natuurlijk wel, wat dat betreft is een maatschap net als een huwelijk. Aan deze
hechte samenwerking zal een eind komen. Dat vind ik oprecht jammer. Maar het biedt ook nieuwe
uitdagingen. Aan opvolging wordt namelijk naarstig gewerkt. De gemiddelde leeftijd in onze praktijk daalt
rap.
En dat is maar goed ook. Nieuwe inzichten en moderne technieken doen hun intrede en maken de praktijk
beter. Ondertussen blijven we met bezieling, kwaliteit en dienstbaarheid hoog in het vaandel trouw aan ons
logo: met hart voor dieren, in het hart van Fryslân.
Ik wens, mede namens mijn collegae en onze partners, Ingrid en Eric samen een hele goede tijd toe. We
zullen ze missen.
10
